Anathema yeniden...

Önceden bir bağ kurmuşsanız asla kopmayacaktır Anathema ile. Ne zaman gerçekten bir şeyler hissediyor olsanız fon müziği olarak kulaklarınızda yankılanmaya başlayacaktır Anathema. Duyguları müziğin kalbine yerleştirmekte diğer her gruptan sokaklarca ötede olan Liverpool'lu dostlarımız yenir bir albümle karşımızdalar:  Distant Satellites.              



Cümlelerime başlamadan önce artwork'un ne kadar güzel olduğuna dikkat çekmek istiyorum. Weather Systems ile kendini gösteren harika albüm kapağı bir gelenek haline gelecek gibi. Albümün kimi şarkılarının mix'ini yapan We're Here Because We're Here prodüktörü, Porcupine Tree'den de tanıdığımız Steven Wilson'ında dediği gibi ; çok az şey bir albümün kapağı kadar önemlidir.İyi bir yemeği kullanılmış bir tabakta servis etmenin bir anlamı yoktur sonuçta.

1. "The Lost Song, Part 1" - 5:53
2. "The Lost Song, Part 2" - 5:47
3. "Dusk (Dark Is Descending)- 5:59
4. "Ariel" - 6:28
5. "The Lost Song, Part 3" - 5:21
6. "Anathema" - 6:40
7. "You're Not Alone"- 3:26
8. "Firelight" - 2:42
9. "Distant Satellites"  - 8:17
10. "Take Shelter" - 6:07

Tracklist ortaya çıkalı uzun bir süre oluyor. Albümdeki şarkıların yine hemen hemen hepsi Danny Cavanagh imzalı. Weather Systems gibi bu albüm de 3 parçadan oluşan bir The Lost Song serisi ile bizi karşılıyor. Bu serinin son parçası part 3, albümün ilk single'ı olma şerefine de sahip.Anathema alışık olduğumuz gibi bir melodiyi alıyor ve şarkı boyunca onu genişletip zenginleştiriyor. Şarkı Anathema'nın ''artık melankolik söz yok'' düşüncesiyle de paralel olarak yazılmış. Sözler son derece optimist. Ne yazik ki Anathema'nın bu işi pek iyi kotarabildiğini sanmıyorum. Sanki son bir kaç albümde şarkı sözleri belirli anahtar kelimelerin üzerine kuruluyormuş hissiyatı yaratıyorlar. Oysa ki biz Anathema'yı ''We're just a moment in time.'' gibi sözlerle tanımıştık. Vincent vokalleriyle şarkıya girdiği anda bu albümün de bizi nasıl mutlu edeceğini anlamış oluyoruz yine de. Kendisi bu hali yetmezmiş gibi vokalini yine bir adım ileri taşımış. Zaten iyi Anathema dinleyicileri albümden albüme Vincent'ın nasıl bir gelişme gösterdiğine pek çok defa tanık olmuş insanlar. Orkestrasyonların daha lower key'lerde seyir etmesi de sanırım vokallerin kendini ilk kez bu kadar gösterebilmesine yardımcı olmuş durumda.Part 2 ve Part 1, Part 3'ü dinledikten sonra daha fazla anlam kazanıyor. Grup üstüste dinlemeler yaparak albümü kaydetmiş ve bunun meyvesini almış.Anathema şarkısı da bu serinin düşüncelerini açmaya devam ediyor , öyle ki adı belki de The Lost Song Part 4 olmalıydı.

Albüm Anathema'nın yine farklı şeyler aradığı bir çalışma. Doom Metal'den Progressive Rock'a kadar uzanan geniş bir skalada müzik yapan bir grup için oldukça normal bir durum bu. Gitar işçiliği Weather Systems'daki kadar detaylı olmasa da , Anathema daha organik melodilerle karşımızda. Nitekim albümün o ''catchy'' dediğimiz türden bir şarkıya sahip olmadığını düşünüyorum. Kolay tüketemeyeceğimiz bir albüm bizi bekliyor.

Melankoli yine burada ama son iki albümdeki gibi pozitif enerjilerle yüklü bir atmosferdeyiz. Melankolinin ustaları denen bir grubun bu şekilde müzik yapması kimi zaman eleştiriler alsa da , grup bundan oldukça memnun görünüyor. Hatta Danny, bir röpörtajında bu halleriyle daha olgun müzik yaptıklarını belirtmişti. Bu grubun yaptığı işe inandığını kanıtlıyor aslında. Hala verecek çok şeyleri var.

Firelight bizi title-track'e götüren kısa bir şarkı kıvamında. Distant Satellites ve Take Shelter ise iki harika parça ve son iki albümde gözümde eksik kalmış ''iyi bir bitirişi'' albüme kazandırmayı başarıyorlar. Take Shelter gruptan son derece beklenebilecek bir şarkı fakat Vincent vokalleriyle tüyleri diken diken ediyor. Distant Satellites ise title-track olmanın hakkını veriyor.

John Douglas ve Lee Douglas ise bu albümü en aktif oldukları Anathema albümü olarak seçeceklerdir. Albüm harika ritmler ve bir o kadar güzel Lee Douglas vokalleriyle süslenmiş durumda.

Sözlere son bir laf etmeden duramayacağim , karanlıktan ışığa yapılan bu 180 derece dönüş ne yazik ki bazen ucuz bir aşk kitabı okuyor hissi veriyor bana.

Distant Satellites Anathema'nın şu ana kadar yaptığı en iyi iş değil. Nitekim, tekrar bir şeyler hissettirmeyi başaran iyi bir albüm. Daha önce de belirttiğim gibi , albüm sizi anında yakalamayacaktır. Bu yüzden kendisine birden fazla dinlenecek şekile şans verilmesi gerekiyor. Her dinleyiş albümü daha iyi kavramanızı sağlıyor. Albüm iyi mi? Kesinlikle! Bu albüm daha olgun , daha progresif bir çalışma. Bu yüzden albümün ulaşılabilirliği ve kavranabilirliği biraz darbe alıyor fakat içindeki pek çok çalışmanın olası bir Anathema best-of'una kafadan oynayabileceği kesin.