Küçük bir kasabada, harçlıklarının son kuruşlarıyla sahip olabildikleri Frank Zappa veya Pink Floyd albümlerini dekode ederek ilham kaynaklarını arayan bir neslin üyeleri olmak ne yazik ki bizim kaderimizde yok. Çok daha kolay bir şekilde sahip olabildiğimiz sanat eserlerini çok daha hızlı tüketmemiz bana sorarsanız bir sürpriz olmaktan oldukça uzakta. Bu da teknolojinin hayatımıza yön vermesi sonucunda bir kayıda enerji zaman veya para harcayamayacak kadar sanattan uzaklaşmış olduğumuzu ortaya koyuyor. Günümüzde Pink Floyd dinlemeye başlamak isterseniz bir torrent bulursunuz, indirirsiniz, bir iki şarkı dinlersiniz ve bu şarkılarla anında bir etkileşim olmaz ise dosyayı silersiniz.
American Idol ve bu gibi programlar yüzünden bu durumun ortaya çıktığını söylemek ise yanlış olmayacaktır. Akıl uyuşturucu olmaya başlayan bu programlar, genç disney zımbırtısı gruplar müzik yapmanın amacının ünlü olmak olduğunu aşılıyorlar. Kendinden sonraki jenerasyonu etkilemek, müziği biraz da olsa sanat icra etmek için yapan sanatçıların ise bu durumda arka planda kalmaları kaçınılmaz oluyor. Bu programlardaki herşey müzik piyasasının kontrolünü yeniden ele geçirmeyi amaçlayan büyük şirketlerin zırvalıklarından ibaret. Demek istediğim, post-grunge Nirvana devrine bakın. Önemli sanatçıların büyük bir kesimini yatak odalarında bağımsızca müzik yapan gençler oluşturmaktaydı. Başlıca müzik şirketlerinin ise o sahayı tekrar ele geçirme yolu bizler için bütün zırvalığı o kutunun içine koymak, ''Hey! Bu şey kesinlikle sahte ama sen yine de bunu izleyeceksin''.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder